Paella to jedno z najbardziej charakterystycznych dań hiszpańskich. Będąc w Hiszpanii musisz skosztować paelli, mówi się bowiem, że nie ma nic bardziej tradycyjnego. Wiecie, że w Barcelonie za dzień paelli uznawany jest czwartek, dlatego w wielu restauracjach i barach to właśnie tę potrawę zaoferuje Wam kelner jako danie dnia? A teraz uwaga, ja za paellą nie przepadam, dlatego że nie znoszę owoców morza, a to właśnie owoce morza najczęściej jej towarzyszą tutaj w stolicy Katalonii. Jadłam ją chyba 4 czy 5 razy w życiu i kiedy było to możliwe, wybierałam wersję z mięsem, ponieważ dzisiaj już serwuje się ją z wieloma różnymi składnikami. Ale paella posiada swoją historię, którą warto poznać przed samym jej skosztowaniem!

Gdy Wydawnictwo Poznańskie postanowiło podzielić się ze mną swoją najnowszą pozycją: Sobremesa, spotkajmy się w Hiszpanii Mikołaja Buczaka, niezmiernie się ucieszyłam, bo książki o Hiszpanii czytam bardzo chętnie i zazwyczaj (jeśli przypadną mi do gustu) pochłaniam je w parę wieczorów. Nie inaczej było przy tej pozycji, która wciągnęła mnie już od pierwszych stron. Wiecie dlaczego? Bo napisana jest bardzo przystępnym, luźnym językiem. A że w swoich artykułach sama stosuję taki styl, strony książki przewracały się niemalże same.

Mikołaj, autor książki jest nie tylko lektorem języka hiszpańskiego, ale także pasjonatem Hiszpanii i wszystkiego, co z nią związane. No, to jest nas dwoje. W swojej książce zabiera nas w podróż po kraju winem płynącym, opowiadając o jego tradycjach, zwyczajach, językach, mieszkańcach i ich dziwactwach, bo tych w Hiszpanii nie brakuje. Dużym plusem książki jest to, że znajdziemy w niej zarówno ciekawostki i spostrzeżenia autora, jak i fakty, wzmianki historyczne. A Hiszpania historię ma interesującą, biorąc pod uwagę choćby jej tak różnorodne regiony.

Lektura podzielona jest na dziesięć rozdziałów, a każdy z nich skupia się na innym aspekcie. Osoby, które swoją przygodę z Hiszpanią dopiero zaczynają, poznają dzięki Mikołajowi skróconą historię kraju oraz jego podziału na wspólnoty autonomiczne, jak wspominam wyżej. Im dalej, tym ciekawiej. Nie chcę odbierać radości z czytania, dlatego za dużo nie zdradzę. Ale czytając Sobremesę dowiecie się między innymi, co wyróżnia typowego Hiszpana, choć uwaga: w zależności od regionu mogą to być zupełne inne cechy! Dlaczego tak kochają oni barowe życie oraz parę związanych z tym tematem zasad i ciekawostek, jak na przykład, ile przeciętnie spożywają alkoholu. Poznacie dogłębniej także mniej zabawne zagadnienie – hiszpański feminizm i jego korzenie.

Autor skupił się jednak nie tylko na pozytywnych aspektach kraju, ale i na jego drugiej, mniej znanej przeciętnemu turyście stronie. Będzie nią na przykład problem zalewania Hiszpanii przez odwiedzających ją turystów oraz prezentowanego przez nich braku szacunku i skandalicznych zachowań, które popiera interesującymi statystykami. Przeczytamy także wzmianki o bezrobociu, czy nazywanej przez wielu “tradycji” – walce byków, czyli korridzie.

Mikołaj w swojej książce wspomina nie raz o tym, jak Hiszpania potrafi być różnorodna. Jeden kraj, a tak wiele tradycji, zwyczajów, zachowań. Ba! Nawet różnych rządów i praw. On upodobał sobie akurat Kraj Basków, któremu poświęcił nawet cały rozdział. Wiecie, ile ciekawych informacji wyciągnęłam? Żadną tajemnicą jest to, jak uwielbiam Barcelonę i Katalonię, choć to cała Hiszpania skradła moje serce kilkanaście lat temu. I to właśnie Nawarra i Kraj Basków były pierwszymi miejscami, które odwiedziłam. Można by rzec, że to właśnie tam rozpoczęła się moja przygoda z Hiszpanią oraz zrodziła wielka miłość do tego kraju. Miło było wrócić w wyobraźni do tamtych rejonów, tamtego odległego, lecz jakże cudnego dla mnie okresu w życiu. Po przeczytaniu Sobremesy zapragnęłam na nowo  odwiedzić Kraj Basków i poznać go bardziej dogłębnie z perspektywy mieszkańca, a nie turysty, o czym właśnie opowiada autor.

Dużym atutem książki jest rzetelność zawartych w niej informacji. Czytając ją nie ma się wątpliwości, że autor przygotował się oraz sam czerpał wiadomości i inspiracje z innych pozycji (co widać zresztą w bibliografii). Bo mimo, iż w znacznej części słowa pisane są odczuciami i obserwacjami Mikołaja, sama zapisałam sobie kilka informacji i ciekawostek, o których wcześniej nie miałam pojęcia, a które szczerze mnie zaciekawiły. Sami widzicie fiszki między kartkami. 🙂

Jeśli jeszcze nie czytałeś Sobremesy, koniecznie to zmień! Nie musisz być wcale pasjonatem Hiszpanii, jak ja i Mikołaj. Książka i tak Cię pochłonie i nim się obejrzysz, przewracać będziesz ostatnią kartkę. Świat stoi przed nami otworem. Podróżowanie nie jest już przywilejem, a codziennością. Warto poszerzać horyzonty i poznawać inne kraje, nacje. Zwłaszcza te, które planuje się odwiedzić. Szczerze mówię Wam, że jestem dumna z bycia patronem medialnym tak fajnej książki! 🙂

Opowiadam Wam o tej mojej Hiszpanii już od paru lat. Piszę “mojej”, ponieważ zazwyczaj dzielę się pozytywami, a przymykam oko na wady, które Hiszpania również posiada, jak każde miejsce na ziemi. Wiele osób mi zazdrości. Słyszę, że żyję w raju. Jakie tam negatywy? Przecież masz słońce, plażę, jeny, masz nawet palmy! I nie zrozumcie mnie źle. Po tylu latach ja nadal uwielbiam ten kraj i nie żałuję przeprowadzki, w końcu było to moje marzenie. Ale bywa i tak, że przeklinam pod nosem ten hiszpański luz, entuzjazm i cały wręcz kraj. Dlatego dzisiaj z przymróżeniem oka chciałabym odczarować ten samozwańczy raj porównując te same aspekty w obu krajach, w których miałam okazję żyć – naszą ojczyznę oraz Hiszpanię. 

Typów emigracji jest wiele. Jedni wyjeżdżają za chlebem, drudzy za miłością, jeszcze inni w poszukiwaniu szczęścia i nowego startu, a kolejni, bo uwielbiają przygody. Są też osoby takie jak ja, które opuszczają ojczyznę na rzecz nowego domu, ponieważ było to ich marzenie od nastoletnich lat. Nie, nie opuszczenie ojczyzny samo w sobie, a życie w konkretnym miejscu na globie. Dla mnie takim miejscem była oczywiście Hiszpania. Pytacie mnie często, jak to zrobiłam, a raczej bardziej bezpośrednio: jak macie zrobić to Wy? Jak przygotować się do emigracji? Jak w ogóle zdecydować się na tak poważny krok? Jak zostać emigrantem?