Ile ludzi na świecie, tyle charakterów. Podobno to przeciwieństwa się przyciągają, choć nie do końca mogę się z tym zgodzić. Dwoje ludzi mających ze sobą niewiele wspólnego, z trudnością odnajdzie się w związku, tak przypuszczam. Odrobina inności jest jednak wręcz wskazana, życie staje się kreatywne i zaskakujące. A gdy do różnic charakterów dochodzą różnice kulturowe, zaczyna się prawdziwe szaleństwo. Jak to jest być w związku z Hiszpanem? Słyszę często. Wiele już razy dzieliłam się z Wami tym tematem na blogu, w zanadrzu wciąż pozostaje jednak sporo anegdotek. Jesteś zakochana w Hiszpanii? Marzysz o mężu – gorącym latino lover (tak jak ja 10 lat temu)? Już widzisz Wasze dzieci biegające po ogrodzie i zdjęcia ślubne na kominku? Zanim zaczniesz dążyć do spełnienia tych wizji, przeczytaj moją osobistą instrukcję obsługi Hiszpana. Wiele z tych podpunktów możesz znać już z poprzednich wpisów lub z mojego Facebooka, postanowiłam jednak zebrać je w całość. A jak już dojdziesz do końca i nie zmienisz zdania, możesz pakować walizki i ruszać na łowy.

Gdy przypadkowo spotkany obcokrajowiec zwierzy się nam, iż odwiedził Polskę, pierwsze pytanie, zaraz po tym o dokładne miejsce pobytu, jakie padnie z naszych ust, będzie prawdopodobnie brzmiało: „I jak ci się podobało?”. Lubimy słuchać doświadczeń osób pochodzących z różnych zakątków świata, które dotyczą naszej ojczyzny. Ciekawi nas ich punkt widzenia, spostrzeżenia, indywidualnie wytypowane zalety oraz wady. W końcu zrodzić może się z tego niezła dyskusja. Na blogu pisałam Wam już o tym, jak wygląda Polska oczami Hiszpana oraz o kilku aspektach, które najbardziej go w naszym kraju zaskoczyły. I tym razem, po czerwcowym urlopie mój Hiszpan przywiózł ze sobą kilka nowych wrażeń dotyczących Polski, którymi podzielę się w dzisiejszym artykule dołączając kilka faktów, o których dotychczas Wam nie mówiłam.

Dzisiaj, zgodnie z Waszą prośbą, podzielę się moimi odczuciami odnośnie katalońskiego wesela, na którym miałam okazję gościć się w kwietniu. Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że zapewne tradycje i zwyczaje mogą różnić się w zależności od regionu Hiszpanii, w którym odbywa się ślub, czy pochodzenia młodej pary. Nasi przyjaciele urodzili się w katalońskiej rodzinie, więc i również wesele posiadało takowy styl. Czym różni się hiszpańska uroczystość od dobrze mi znanej, polskiej? Co mnie zaskoczyło, a co rozbawiło? Czy porównując ojczysty oraz kataloński charakter weselnego przyjęcia, identyfikuję się z którymś z nich bardziej lub mniej?

Problemami, z którymi zmaga się wielu emigrantów jest brak akceptacji nowej sytuacji, długotrwała aklimatyzacja i rozerwanie między nowym krajem, a ojczyzną. Decyzja o przeprowadzce najczęściej zostaje podjęta samodzielnie, nieprzymuszenie, choć być może nie do końca świadomie. Emigracja z wyobrażeń rzadko przypomina rzeczywistość, czy to w pozytywnym, czy negatywnym aspekcie. Wielu ludzi pyta mnie, czy zostanę w Hiszpanii na zawsze, czy to właśnie tutaj chcę spędzić resztę mojego życia. Pytanie niełatwe, nie zwykłam bowiem zaglądać tak daleko w przyszłość, ponieważ z doświadczenia wiem, że los lubi płatać figle i zupełnie poprzestawiać przygotowane wcześniej plany. Jedno jednak wiem na pewno. Wiem, co czuję i czego pragnę właśnie w tym momencie. A jest to Hiszpania.