O róznicach kulturowych pisałam już nie raz. Związek z obcokrajowcem to czasami niezłe wyzwanie. Zarówno dla mnie, jak i dla niego. Nieporozumienia, czy rozbieżność tradycji i obyczajów to wręcz codzienność. Dlatego często powtarzam, że relacja z osobą pochodzącą z innego kraju to przede wszystkim kompromis i to właśnie chyba tego najbardziej nauczyłam się przy Alberto. Bo to te właśnie niezgodności często prowadzić mogą do konfliktów. Ale oprócz sporów, taka codzienność to naprawdę sporo śmiechu. Sytuacje, czy zwyczaje dla nas zupełnie naturalne, dla innej osoby wydać się mogą czymś oderwanym od rzeczywistości. Przecież my, jako Polacy nie zastanawiamy się, dlaczego mówimy “psia krew”, dlaczego wierzymy w przesąd niesiadania na rogu stołu i dajemy sobie aż trzy buziaki przy oficjalnych przywitaniach. O tym, jak Alberto postrzega Polskę oraz to, co w niej lubi, a co go zaskakuje, także już pisałam. Ostatnia, świąteczna wizyta w Polsce przyniosła pomysł na jeszcze jeden artykuł w tym stylu. Obserwując codzienność Hiszpana w polskim domu, naprawdę nieźle się czasami uśmiałam. Zwłaszcza widząc jego miny lub słysząc jego wypowiadane pod nosem komentarze. Pozwólcie, że spróbuję Wam ową, dwutygodniową codzienność mojego Alberto pokrótce przedstawić. 

Ile ludzi na świecie, tyle charakterów. Podobno to przeciwieństwa się przyciągają, choć nie do końca mogę się z tym zgodzić. Dwoje ludzi mających ze sobą niewiele wspólnego, z trudnością odnajdzie się w związku, tak przypuszczam. Odrobina inności jest jednak wręcz wskazana, życie staje się kreatywne i zaskakujące. A gdy do różnic charakterów dochodzą różnice kulturowe, zaczyna się prawdziwe szaleństwo. Jak to jest być w związku z Hiszpanem? Słyszę często. Wiele już razy dzieliłam się z Wami tym tematem na blogu, w zanadrzu wciąż pozostaje jednak sporo anegdotek. Jesteś zakochana w Hiszpanii? Marzysz o mężu – gorącym latino lover (tak jak ja 10 lat temu)? Już widzisz Wasze dzieci biegające po ogrodzie i zdjęcia ślubne na kominku? Zanim zaczniesz dążyć do spełnienia tych wizji, przeczytaj moją osobistą instrukcję obsługi Hiszpana. Wiele z tych podpunktów możesz znać już z poprzednich wpisów lub z mojego Facebooka, postanowiłam jednak zebrać je w całość. A jak już dojdziesz do końca i nie zmienisz zdania, możesz pakować walizki i ruszać na łowy.

Gdy przypadkowo spotkany obcokrajowiec zwierzy się nam, iż odwiedził Polskę, pierwsze pytanie, zaraz po tym o dokładne miejsce pobytu, jakie padnie z naszych ust, będzie prawdopodobnie brzmiało: „I jak ci się podobało?”. Lubimy słuchać doświadczeń osób pochodzących z różnych zakątków świata, które dotyczą naszej ojczyzny. Ciekawi nas ich punkt widzenia, spostrzeżenia, indywidualnie wytypowane zalety oraz wady. W końcu zrodzić może się z tego niezła dyskusja. Na blogu pisałam Wam już o tym, jak wygląda Polska oczami Hiszpana oraz o kilku aspektach, które najbardziej go w naszym kraju zaskoczyły. I tym razem, po czerwcowym urlopie mój Hiszpan przywiózł ze sobą kilka nowych wrażeń dotyczących Polski, którymi podzielę się w dzisiejszym artykule dołączając kilka faktów, o których dotychczas Wam nie mówiłam.

Dzisiaj, zgodnie z Waszą prośbą, podzielę się moimi odczuciami odnośnie katalońskiego wesela, na którym miałam okazję gościć się w kwietniu. Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że zapewne tradycje i zwyczaje mogą różnić się w zależności od regionu Hiszpanii, w którym odbywa się ślub, czy pochodzenia młodej pary. Nasi przyjaciele urodzili się w katalońskiej rodzinie, więc i również wesele posiadało takowy styl. Czym różni się hiszpańska uroczystość od dobrze mi znanej, polskiej? Co mnie zaskoczyło, a co rozbawiło? Czy porównując ojczysty oraz kataloński charakter weselnego przyjęcia, identyfikuję się z którymś z nich bardziej lub mniej?