Każdy kraj posiada swoje charakterystyczne cechy, przyzwyczajenia, tradycje. Jego mieszkańcom można przypisać często zbiór kilku podobnych zachowań i zbliżony styl życia. Słysząc o Hiszpanii każdemu z nas do głowy przychodzą różne obrazy i wizje, choć założę się, że pewne z nich na pewno się pokrywają. W dzisiejszym poście chciałabym w kreatywny sposób przedstawić Wam moje skojarzenia z tym krajem, opisać jego specyficzne cechy i wymienić słowa, które przychodzą na myśl, gdy słyszy się słowo Hiszpania. A wszystko w spójnym zestawieniu. Rzućcie okiem na Alfabet Hiszpanii.
Wydarzenia z dnia 17 sierpnia 2017 roku, które miały miejsce w Barcelonie na La Rambli wstrząsnęły całym światem. Choć właściwie, czy naprawdę aż tak nim wstrząsnęły, czy ludzie przywykli już do tego typu wiadomości biorąc pod uwagę to, co dzieje się obecnie na świecie? Strach, panika, przerażenie, nienawiść, obawa. Każdemu z nas, a z pewnością tym, którzy przebywają obecnie w Barcelonie, towarzyszą te uczucia. Na szczęście nie wszyscy poddali się terrorowi, który prowokują ludzie dokonujący tych barbarzyńskich czynów. Dość już tego smutku. Między strachem i obawą przed jutrem znajdujemy solidarność, chęć pomocy, gościnność i siłę walki. Jak Barcelona odpowiada na tragiczne wydarzenia wczorajszego dnia? Są na tym świecie jeszcze dobrzy ludzie. Przeczytajcie.
1. Stworzono hashtag #BedInBarcelona dla tych, którzy potrzebują schronienia w Barcelonie. Ludzie otwierają drzwi swych domów dla najbardziej potrzebujących.
2. Mieszkańcy miasta wypełnili portale społecznościowe zdjęciami kociaków, aby pomóc policji, która apelowała o nie umieszczanie fotografii oraz filmów przedstawiających ofiary ataku.
3. Hotele i apartamenty turystyczne oferują miejsce w swoich placówkach dla potrzebujących ludzi, którzy ze względu na atak zostali bez dachu nad głową. Nawołują o skorzystanie z darmowych noclegów dopóki La Rambla nie zostanie na nowo otwarta.
4. Taksówkarze w Barcelonie oferują darmowe kursy dla wszystkich potrzebujących. Sporo taksówkarzy to Arabowie. Nie wrzucajmy więc wszystkich do jednego worka. Nie wszyscy są tacy sami. Podobnie w przypadku usług Cobify. Oferują oni darmowe przejazdy.
5. Komunikacja miejska ogłosiła, że w najbliższych dniach nie wymaga się od pasażerów biletów przejazdowych.
6. Na lotnisku El Prat przewidziany był dzisiaj strajk pracowników, którzy jednak postanowili ostatecznie go znieść, aby nie utrudniać pracy oraz nie blokować lotów.
7. Mimo, iż szpitale zapewniały o zapasach krwi dla ofiar ataku, mieszkańcy nie siedzieli z założonymi rękoma i ruszyli oddać krew zapełniając tym na nowo rezerwy krwi w szpitalach.
8. Oprócz opcji „safety check” Facebook udostępnił usługę, dzięki której ludzie, którzy potrzebują pomocy mogą się odnaleźć oraz skorzystać z pomocy osób, które ją oferują.
9. W momencie, gdy w sieci pojawił się nawołujący do nienawiści hashtag #StopIslam, zaraz po nim można było zauważyć kolejny wspierający – #StopIslamofobia.
10. W jednym ze sklepów na La Rambli, w którym musiały ukryć się osoby podczas ataku, pracownicy postarali się o to, aby wszyscy czuli się bezpiecznie i „jak w domu”. Według wypowiedzi świadków rozdawano wodę, pozwalano używać telefonów i wspierano ciepłymi słowami.
11. Uruchomiono darmowe linie telefoniczne dla osób, które potrzebują pomocy lub dla tych, którzy posiadają cenne informacje na temat wydarzeń z dnia ubiegłego. Nr telefonu: 900 400 012.
Udostępnij ten post, aby inni mieli świadomość, że świat nie jest pełen jedynie nienawiści, ale i współczucia i determinacji. Być może Polacy znajdujący się w Barcelonie dzięki tym informacjom skorzystają z podanych usług, o których mogą dotychczas nie wiedzieć.
źródło: informacje z telewizji, buzzfeed.com, facebook.com
Czas czytania2 min
O życiu w Barcelonie możecie czytać na blogu przy okazji każdego nowego postu. Dzielę się z Wami moimi doświadczeniami, przemyśleniami, faktami, ciekawostkami, czy drobnymi radami. Dzisiaj chciałabym odwrócić trochę role i opowiedzieć Wam o tym, jak mój partner Alberto postrzega Polskę i jak czuje się w moim rodzimym kraju. Tekst pisany z dawką humoru, nie bierzcie wszystkiego dosłownie. Napisany oczywiście na podstawie tego, co sam bohater mi przekazał.
PIERWSZE WRAŻENIA
Pierwsza myśl, jaka przyszła mu do głowy, gdy wyszliśmy z lotniska i znaleźliśmy się na polskich drogach dotyczyła jasnej karnacji Polaków. Dla nas wydaje się to normalne, ale Alberto śmieje się, że naprawdę czuje się dziwnie będąc jedną z niewielu osób w autobusie, która ma ciemne oczy, włosy i mocno zapuszczoną brodę. W Warszawie widok obcokrajowca nikogo oczywiście nie zaskakiwał, ale już w mojej rodzinnej miejscowości wpatrywano się w niego momentami, jak w wyjątkowo udany produkt na wystawie sklepowej. Rzadko widuje się tam bowiem kogoś, kto posługiwałby się innym językiem niż polski. Pierwszy raz wylądował w Polsce w październiku i przyznał, że spodziewał się zimna jak z Syberii, więc pozytywnie zaskoczyło go to, że nie musiał chodzić opatulony jak Eskimos. Mimo to, gdy któregoś dnia za oknem zaczął padać śnieg, Alberto chwycił telefon, wyskoczył na zewnątrz i zaczął filmować to jakże rzadkie dla niego zjawisko. Po jego reakcji spodziewałam się tam co najmniej statku Ufo albo gadającego psa, dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że filmuje padający śnieg, który to filmik w pośpiechu wysłał wszystkim swoim znajomym. Mnie to bawi, ale staje się zrozumiałe, gdy pomyślę, że śnieg widział zaledwie kilka razy w życiu. Zbaczając z tematu pogody, Alberto zdradził też, że początkowo myślał, że mamy więcej wspólnego z Rosją, że prawie wszyscy potrafią mówić po rosyjsku, a na ulicach spotka akcenty komunizmu. Historię zna dobrze, więc chyba za bardzo się nią zasugerował.
RÓŻNICE
Gdy spytałam go o najbardziej dostrzegalne różnice między Polską a Hiszpanią, w odpowiedzi usłyszałam: gastronomia. Pewnie nikogo to nie zaskakuje. Kuchnia polska różni się od śródziemnomorskiej. Alberto zaznaczył, że pierwszym przykładem jest spożywanie dużej ilości ziemniaków. My obiad jemy z kopcem kartofli, on zagryza bagietką. Tej właśnie bagietki do posiłków brakuje mu najbardziej. Ja nie potrafiłabym jeść wszystkiego z chlebem, a dla niego to warunek obowiązkowy. Inną z różnić jest według Alberto charakter ludzi. Polacy są poważni i jak sam żartobliwie mówi, brakuje im radości i rozluźnienia. Jakby chciał nam powiedzieć – dajcie na luz, przestańcie się tak wszystkim przejmować, więcej spontaniczności. Słusznie zauważa, że powodem takiego zachowania może być pogoda. Słońce, które zalewa Barcelonę swymi promieniami połowę dni w roku, nie pozwala na smutki i przygnębienie. Z drugiej jednak strony uważa, że Polacy są dobrze wychowani, wyedukowani, zrespektowani i zawsze potrafią się odpowiednio zachować. Ja śmieję się, że myśli tak dlatego, że nie rozumie naszego języka, a poważny i zamknięty nie zawsze znaczy dobrze wychowany. Odnosząc się do wspomnianego braku luzu, Alberto przyznaje, że jak trzeba, to potrafimy bawić się na całego i jak chyba każdy obcokrajowiec zauważył, że inaczej niż w Hiszpanii, w Polsce pije się mnóstwo wódki. Śmieje się, że w Hiszpanii spotkasz może cztery marki wódki, podczas gdy w Polsce brakuje półek sklepowych do układania różnych odmian, smaków i wielkości. Nauczył się też przy mnie pić piwo z sokiem, które wydawało mu się początkowo dziwną abstrakcją żartując, że dolewamy do piwa syrop, który on pije na przeziębienie. W Barcelonie jedyne piwo smakowe, jakie się pije, to clara – zwykłe piwo z dodatkiem fanty cytrynowej. A, i również picie przez rurkę. Jego znajome piją piwo bezpośrednio ze szklanki. Jak już mówimy o alkoholu i zabawie, to wspomnę też o ubolewaniu Alberto ze względu na fakt, że w Polsce nie słucha się powszechnie reggaetonu i rzadko kiedy usłyszymy ten rodzaj muzyki w polskich dyskotekach, który króluje natomiast tutaj, w Hiszpanii. Kolejną mocno dostrzegalną różnicą jest sposób witania się. W Hiszpanii słynne dwa całusy, którymi obdarowujesz nawet zupełnie obcych Ci ludzi, u nas zwykłe podanie ręki, ewentualnie szybki buziak, objęcie się z bliskimi osobami. Ostatnią z różnic jest według Alberto komunikacja miejska, którą uważa za dużo lepszą z naciskiem na punktualną w Polsce. To chyba dlatego, że pociągiem w Polsce jechał może sześć razy i nigdy w trakcie prawdziwej, mroźnej zimy. Przecież do dziś pamiętam wielogodzinne opóźnienia pociągów z powodu pogody, ogromne korki i blokadę uliczną spowodowaną opadami śniegów w Warszawie, a co za tym idzie, przynajmniej kilkunastominutowe oczekiwanie na przyjazd Twojego autobusu z odmarzniętymi palcami od stóp.
ZASKAKUJĄCE FAKTY
Alberto mówi, że zaskakuje go ogromny wpływ kościoła katolickiego na kraj. Uważa, że Polska jest państwem religijnym, dużo bardziej niż Hiszpania (dodam tutaj, że dotychczas akurat ja myślałam wręcz odwrotnie, ale Alberto uświadomił mi, że wielkie procesje wielkanocne nie mają nic wspólnego z wpływem religii na kraj i politykę). Przy okazji ostatniej wizyty, kiedy chrzciliśmy Alexa, Alberto był naprawdę mocno zaskoczony liczbą młodych osób uczestniczących w mszy. Ja tam wcale nie uważałam, że było ich wielu, tym bardziej, że był to mały kościół, ale Alberto głośno zaznaczał, że w Barcelonie nie spotkasz nawet połowy z nich. Innym zaskoczeniem był dla niego nasz polski patriotyzm. Jak mówi, widać, że jesteśmy dumni z naszego kraju i historii, którą przyszło nam przeżyć. Nie mowa tu oczywiście o typowych kibolach aka Polska dla Polaków, którzy z ważnych dat historii, oprócz daty utworzenia ulubionego klubu piłkarskiego wiedzą niewiele. Oczywiście pozytywną niespodzianką okazały się ceny, śmiesznie niskie dla Alberto ceny. Jasne, dla kogoś kto zarabia w euro, ceny faktycznie są niskie i pamiętam, jak Alberto wychodząc z supermarketu zrobił zdjęcie paragonu i wysłał znajomym z dopiskiem – To wszystko za jedyne 20 euro.Oczywiście zdaje on sobie sprawę, że żyjąc za złotówki tak tanio już nie jest. Choć zaznaczę tu, że nie wszystko wydawało mu się dużo tańsze niż w Hiszpanii, nawet przeliczając cenę jeden do jednego. Wino to jeden, z tych produktów, którego cena w Polsce jest kilka razy wyższa. Pewnie chodzi tu o dostępność, jednak nigdy nie zapomnę, gdy w karcie win w Polsce znaleźliśmy butelkę hiszpańskiego wina za 370zł, które tutaj kosztuje dokładnie 12 euro.
CZEGO CI BRAKUJE?
Jak sam Alberto zauważa, do szczęścia nie potrzeba mu wiele. Gdy zapytałam, czego brakuje mu w Polsce odpowiedź była szybka i prosta: słońce, wino, jamón serrano. Hiszpanie lubią dobrze zjeść i delektować się posiłkiem. Wydaje mi się, że w Polsce nie przyjęto do końca nawyku spożywania wina do kolacji, czy obiadu, które znowu w Hiszpanii leje się litrami. A, że przy tym obiedzie Hiszpanie lubią sobie dużo pogadać, Alberto brakowałoby w Polsce oczywiście języka. Szansa, że ktoś biegle mówi po hiszpańsku jest bowiem niska.
POLSKA RODZINA
Dla Alberto nie ma większego znaczenia to, że jego rodzina ze strony partnerki jest polska, a nie hiszpańska. Jedynym ogromnym minusem jest oczywiście możliwość porozumiewania się. Moja mama potrafi dogadać się po hiszpańsku, więc jest to duży plus, jednak jest to jedyna osoba spośród wielkiej rodziny, z którą Alberto może spokojnie porozmawiać w swym rodzimym języku. Jest również angielski, jednak bariera językowa ucina czasem język i jak wiadomo, po angielsku to nie to samo, co po swojemu, a przy okazji osoby starsze, babcie czy ciocie po angielsku nie mówią. Zresztą Alberto nie zawsze chce przymuszać innych, aby specjalnie dla niego mówili po angielsku, kiedy wie, że ich językiem jest polski, ponieważ wychodzi z założenia, że to on znajduje się w Polsce, więc powinien dostosować się do nas, Polaków, choć w praktyce jest to dużo trudniejsze, niż w teorii. Ktoś powie – niech się nauczy polskiego – jeszcze chyba zanim dobrze zastanowi się, jak trudny do opanowania jest to język. Słówka, zwroty, owszem, ale język polski, to nie język, którego można nauczyć się w rok. Sam Alberto złapał się za głowę i nie mógł uwierzyć, kiedy powiedziałam mu, jak wiele mamy form odmiany liczebnika dwa. Śmieje się, że ten, kto wymyślił polski, musiał być bardzo sfrustrowanym człowiekiem. Ja jestem w stanie zrozumieć, że nie jest to dla niego komfortowa sytuacja i wiem, jak bardzo chciałby móc normalnie porozmawiać ze wszystkimi, dlatego staram się tłumaczyć i pomagać mu uczestniczyć w życiu rodzinnym. Owe życie rodzinne, jak mówi Alberto różni się w paru aspektach od tego, które znał dotychczas. I tak choćby zwracanie się do teściów mamo/tato jest dla niego totalną abstrakcją, czymś, co w Hiszpanii nie ma powszechnie miejsca. Zauważył też, jak dużą wagę przykłada się do świąt opierając swoje zdanie na doświadczeniu z zeszłorocznych Świąt Bożego Narodzenia, które spędziliśmy w wielkim gronie mojej rodziny. Dzielenie się opłatkiem, składanie życzeń, modlitwa. Alberto tego nie znał. Gdy mój brat dzieląc się opłatkiem składał mu życzenia, ten odpowiedział po prostu dziękuję, ponieważ nie wiedział, że powinien dodać coś od siebie. Abstrahując od tych różnic i trudności wiem, że Alberto czuje się dobrze w swojej polskiej rodzinie i powiem prosto – zwyczajnie lubi wizyty w Polsce.
KILKA SPOSTRZEŻEŃ
Alberto przepada za Polską. Uważa, że to ładny kraj, ładniejszy niż wielu ludzi z założenia twierdzi. Sam określa Polskę, jaką wielką Galicję, w której mieszkał kilka lat spory czas temu. Zawsze przy odwiedzinach mówi, że Polska przypomina mu i krajobrazem, i pogodą, i charakterem właśnie Galicję. Urlop w Polsce kojarzy mu się głównie z pysznym jedzeniem mojej mamy, odwiedzaniem pobliskich jezior, wizytami polskiej rodziny, do której może się tylko uśmiechać marząc, aby za dotknięciem magicznej różdżki wszyscy mówili w jednym języku oraz oszalałą na punkcie wnuczka babcią. Język polski to dla niego same szumienie – sz, cz, ś… i nie wiadomo czemu, bardzo bawią go końcówki –inki – witaminki, malinki oraz –owa – plastikowa, kolorowa. Czasami, gdy jakieś słowo po polsku brzmi podobnie, do któregoś hiszpańskiego, ale ma całkiem inne znaczenie, również się śmieje. Przykładem są tu do spania – España, dalej – dale, vale. Nie docenia swoich możliwości i twierdzi, że mimo chęci, polski jest bardzo trudnym językiem do opanowania. Ja jednak wierzę, że któregoś dnia usiądziemy we trójkę przy stole i porozmawiamy sobie spokojnie po polsku.
Jeśli macie ochotę, to podzielcie się historiami z Waszych międzynarodowych związków. Jestem ciekawa i chętnie poczytam.
Czas czytania9 min
Uwielbiam Hiszpanię, uwielbiam Barcelonę. Gdy pierwszy raz miałam okazję odwiedzić tej słoneczny kraj, zamarzyłam o tym, żeby kiedyś w nim zamieszkać. Kiedy zobaczyłam Barcelonę, wiedziałam, że to właśnie tutaj chciałabym prowadzić kiedyś moje życie. Marzenie się spełniło.
Sposób życia, jaki prowadzą Hiszpanie jest specyficzny, inny od polskiego. Mnie udało się wpasować w barcelońskie klimaty i generalnie lubię ich kulturę, styl i mentalność. Urodziłam i wychowałam się jednak w Polsce, więc po tylu latach spędzonych w ojczyźnie naturalnym jest, że istnieją aspekty, za którymi tęsknię będąc tu w Barcelonie. Dziś chciałabym podzielić się z Wami moimi tęsknotami i nie mam tu na myśli spraw oczywistych takich, jak brak rodziny i przyjaciół. Ciężko byłoby bowiem nie tęsknić za bliskimi, których zamiast widzieć, jak dawniej, kilka razy w tygodniu, masz okazję zobaczyć raz na kilka miesięcy, nie licząc „spotkań” na skype.
Przedstawiam Wam listę spraw i rzeczy, których brakuje mi w Barcelonie.
JEDZENIE
Nie popiszę się tu kreatywnością i tak, jak chyba większości Polaków na obczyźnie brakuje mi polskich przysmaków. Tak, jak istnieje wiele potraw, których mimo, iż nie zamówię w hiszpańskim barze, a które mogę przynajmniej przygotować sama – pierogi, bigos, schabowy, tak niestety jest też mnóstwo polskich produktów, których w barcelońskim supermarkecie nie dostaniemy – polskie kiełbasy, wędliny, pieczywo, a nawet zwykła śmietana! Alkohol – ja akurat smakoszem piwa ani wódki nie jestem, ale wiem, że wiele Polaków nie przepada za smakiem hiszpańskich trunków i tęskni za prawdziwym Tyskim, Lechem czy Żubrówką.
BIUROKRACJA
Żyjąc w Polsce zdarzyło mi się narzekać na polskie urzędy i niezorganizowanie pracowników. Wszystko chciało załatwić się na już, a okazywało się, że jedna sprawa wymaga tygodni analizowania. Dopiero będąc w Hiszpanii przekonałam się, czym jest prawdziwy brak kompetencji oraz organizacji. Jeśli liczysz na to, że załatwisz ważną sprawę na pierwszym spotkaniu, srogo się rozczarujesz. W Polsce może i rozwlekało się to czasami w czasie, ale urzędnicy zdawali się przynajmniej wiedzieć, na czym polegała ich praca. Tutaj zanim znajdę się w odpowiednim biurze, najpierw trzy razy wyślą mnie do innego miejsca. Tęsknię więc za zorganizowaniem, zdeterminowaniem i kompetencją danych osób.
SJESTA I GODZINY PRACY
Chyba nigdy nie przyzwyczaję się do hiszpańskiej sjesty. I nie mówię tu o drzemce, bo to spotyka się już coraz rzadziej, a o okresie trzech godzin między 14 a 17, kiedy prawie wszystkie sklepy w dzielnicy są zamknięte. Jest to dla mnie uciążliwe, ponieważ godzina 14 -15 to najlepszy dla mnie okres na spacer. Mamy z Alexem mniej więcej ustalone pory dnia i po porannej drzemce małego, ogarnięciu mieszkania i zjedzeniu posiłku, najchętniej wychodzimy na powietrze. Spacer, spacerem, ale czasami jest kilka spraw do załatwienia, czy zwyczajnie chciałoby się zajrzeć do jakiegoś sklepu. Do tego większość urzędów i banków zamykanych jest o godzinie 14. Przywykłam do polskich godzin pracy, bez żadnej przerwy w trakcie i takie zorganizowanie najbardziej mi odpowiada. Ale cóż, przyjdzie mi chyba po prostu się z tym pogodzić i inaczej organizować dzień.
PUNKTUALNOŚĆ
Ten, kto żyje w Hiszpanii i obcuje z Hiszpanami wie, że nie należą oni do punktualnych osób. Na umówione spotkania lepiej z założenia przybyć przynajmniej 15 minut później, aby zaoszczędzić sobie nerwów. W zeszłą niedzielę zostaliśmy zaproszeni na urodzinowy obiad przyjaciela Alberto. Miał on odbyć się o godzinie 15, na co mój partner w dzień wyjścia mówi do mnie – Nie spiesz się. Nic się nie stanie, jak dotrzemy na 15.30, bo i tak będziemy pewnie jednymi z pierwszych. Oczywiście się nie mylił. Sama może nie należę do przesadnie punktualnych osób, które pojawiają się z 15 minutowym wyprzedzeniem, a później narzekają i tak, jak 5 minut można wybaczyć, tak 30 zaczyna już drażnić. Zwłaszcza, jeśli w grę wchodzą spotkania nazwijmy je – oficjalne, jak np. zdarzyło mi się w przypadku oglądania mieszkań z przedstawicielem agencji. A wszyscy rodzice małych dzieci wiedzą, że te 20 minut więcej z maluchem, może dużo zmienić.
POLSKIE TRADYCJE
To prawda, że dla chcącego nic trudnego i w miarę możliwości można odwzorować polskie święta i ich zwyczaje. Inaczej jednak spędza się Boże Narodzenie w ciepłej Barcelonie, a w pokrytej śniegiem Polsce – jak za czasów dzieciństwa. Prezenty wręcza się dzieciom na Trzech Króli, a choinki nie spotkasz w każdym domu. W Wielkanoc nie poświęcisz koszyczka i nie stukasz się jajkiem. O ile to Ty decydujesz, jak spędzisz święta, o tyle możesz w pewien sposób poczuć ich magię. Gorzej, gdy jesteś w mniejszości i dostosowujesz się do reszty. Oczywiście jestem otwarta na nowości i bardzo chętnie poznaję tradycje i zwyczaje hiszpańskie i katalońskie, ale czasami tęskno do tych typowo polskich.
ZNIŻKI I PROMOCJE
Wyda się Wam to może dość zabawne, ale przyzwyczajona jestem, że jako studentka/uczennica na wszystko w Polsce miałam zniżki. Od transportu publicznego, poprzez dyskoteki, aż do kina. W Barcelonie studenci nie mają takich zniżek. W Warszawie roiło się od promocji „studenci o połowę taniej”, „z legitymacją studencką 50% mniej”. Teraz nie jestem już studentką, ale ucząc się w Barcelonie brakowało mi tych upustów. Dzieci do kilku lat, owszem, płacą mniej, ale chyba nigdy nie spotkałam się z konkretną promocją skierowaną do barcelońskich studentów. Jesteś dorosły – płacisz normalną cenę. Mój Alberto był bardzo zaskoczony (pozytywnie), kiedy w Polsce co rusz napotykał rabaty studenckie.
To pierwsze z aspektów, które przychodzą mi do głowy, gdy ktoś pyta, za czym tęsknię. Nie jest to sentymentalny post, w którym narzekam na życie w Barcelonie i opisuję o tym, jak bardzo tęsknię za Polską. Nie ma on na celu w żadnym wypadku krytyki bytowania w Hiszpanii, a wskazania kilku różnic. Nie żałuję bowiem decyzji o przeprowadzce i jest mi tu naprawdę dobrze. Ale nie zabrania mi się tęsknoty za polską krakowską, żurkiem czy atmosferą związaną z przygotowaniami do Świąt Bożego Narodzenia.
A Wy, za czym najbardziej tęsknicie? Czego brakuje Wam zagranicą? Co byście zmienili? Jestem ciekawa Waszych opinii.
Czas czytania5 min
