Przyjaciele i rodzina często pytają, co czuję, gdy myślę o tym, że teoretycznie już do końca życia będę porozumiewała się w obcym języku. Bo nawet, jeśli w przyszłości wyprowadzilibyśmy się do Polski, nawet, jeśli Alberto zaskoczyłby wszystkich i nauczył się biegle języka polskiego, już do końca naszych dni w domu rozmawiać będziemy po hiszpańsku, bo zwyczajnie do tego przywykliśmy. Niektórzy proszą także, abym podzieliła się doświadczeniem, jakim jest wielojęzyczność w codziennym życiu, w końcu niejeden emigrant może przyznać, iż znajomość kilku, czy nawet jednego obcego języka może nieźle namieszać czasami w głowie. Zachęcona prośbami oraz historiami, która przydarzają mi się niemalże każdego dnia, postanowiłam napisać o tym, jak żyje się, kolokwialnie ujmując, w dwóch czy nawet trzech językach, a zacznę krótko, że nie jest to łatwe.

Każdy kraj posiada swoje charakterystyczne cechy, przyzwyczajenia, tradycje. Jego mieszkańcom można przypisać często zbiór kilku podobnych zachowań i zbliżony styl życia. Słysząc o Hiszpanii każdemu z nas do głowy przychodzą różne obrazy i wizje, choć założę się, że pewne z nich na pewno się pokrywają. W dzisiejszym poście chciałabym w kreatywny sposób przedstawić Wam moje skojarzenia z tym krajem, opisać jego specyficzne cechy i wymienić słowa, które przychodzą na myśl, gdy słyszy się słowo Hiszpania. A wszystko w spójnym zestawieniu. Rzućcie okiem na Alfabet Hiszpanii.

Problemami, z którymi zmaga się wielu emigrantów jest brak akceptacji nowej sytuacji, długotrwała aklimatyzacja i rozerwanie między nowym krajem, a ojczyzną. Decyzja o przeprowadzce najczęściej zostaje podjęta samodzielnie, nieprzymuszenie, choć być może nie do końca świadomie. Emigracja z wyobrażeń rzadko przypomina rzeczywistość, czy to w pozytywnym, czy negatywnym aspekcie. Wielu ludzi pyta mnie, czy zostanę w Hiszpanii na zawsze, czy to właśnie tutaj chcę spędzić resztę mojego życia. Pytanie niełatwe, nie zwykłam bowiem zaglądać tak daleko w przyszłość, ponieważ z doświadczenia wiem, że los lubi płatać figle i zupełnie poprzestawiać przygotowane wcześniej plany. Jedno jednak wiem na pewno. Wiem, co czuję i czego pragnę właśnie w tym momencie. A jest to Hiszpania.

Postrzeganie wielu spraw i aspektów życia często zmienia się wraz z biegem czasu. Nie inaczej jest w przypadku miejsca, które kiedyś odwiedzało się jedynie w celach turystycznych, a dziś jest ono Twoim domem. Wakacjując się w Hiszpanii przez wiele lat nie zdawałam sobie sprawy z pewnych spraw, które dostrzegam teraz, a i sporo z nich widziałam w zupełnie innych barwach. Coś, co kiedyś wydawało mi się zaletą, dziś stanowić może problem, a cenione niegdyś kwestie okazały się nie być do końca prawdziwe. Wiele pozytywów nabrało jeszcze większego znaczenia, pojawiły się także negatywy, których kiedyś nie wychwycałam. W pierwszych miesiącach po przeprowadzce do Hiszpanii spotkało mnie sporo niespodzianek, dotarło do mnie, że dawniej przekonana co do swojej wizji Hiszpanii, mogłam się absolutnie pomylić, choć nie określam tej pomyłki jako pozytywnej, czy negatywnej, a po prostu naturalnej. Wakacje niczym nie przypominają codzienngo egzystowania w danym kraju, ukazują nam zaledwie cząstkę specyfiki danego miejsca. Dopiero podczas faktycznego powszedniego życia miasto i kraj, krok po kroku odkrywa przed nami swoje tajemnice.