Hiszpanie to naród niezmiernie ekspresywny. Uwielbiają rozmawiać, a każdą wolną chwilę spędzać w barze, który przypomina salę koncertową – aby Twój rozmówca Cię usłyszał, musisz niemalże krzyczeć. Krzyczą zatem wszyscy. Także ich ojczysty język jest bogaty. Uwielbiają używać zwrotów, które dla obcokrajowców brzmią jak czarna magia i słów, które wydaje się, iż zostały wymyślone w momencie ich wypowiadania. Południowcy mają również w zwyczaju żartobliwe ubliżanie sobie, czy określanie innych wieloma dziwnymi terminami. Aby lepiej ich zrozumieć, nie popełnić w towarzystwie żadnej gafy i poczuć się jak jeden z nich, należałoby najpierw przyswoić wiele hiszpańskich zwrotów i epitetów. Powiedzieć wiele to za mało. Przygotowując ten artykuł przejrzałam wiele stron internetowych, na których znalazłam ponad 300 różnych obelg, potocznych określeń i frazeologizmów, których używają Hiszpanie, gdy chcą komuś dopiec. Ja wybrałam kilka tych, które sama często słyszę i znam. Zanotujcie poniższe wyrażenia, które na pierwszy rzut oka wydają się totalnie bezsensowne, a które pomogą Wam w lepszym zrozumieniu się z przeciętnym Hiszpanem.

Język hiszpański to język piękny i przede wszystkim niezmiernie użyteczny, czego nie muszę chyba nikomu udowadniać, choć kiedyś podjęłam się tego zadania i podzieliłam się z Wami kilkoma powodami, dla których warto uczyć się tego właśnie języka obcego. Uważany jest on powszechnie za język dość łatwy do opanowania, choć posiada swoje kurioza, które skłaniają do myślenia. Wy, czytelnicy mojego bloga założę się, że dzielicie się na (przynajmniej) dwie grupy: osoby, które mieszkają w Hiszpanii, zatem język tego kraju nie jest im obcy oraz osoby, które podobnie jak ja zakochały się w jego brzmieniu i pragną posługiwać się nim biegle dla własnego hobby. Ok, być może jest jeszcze trzecia grupa, która jest nieco zmuszona do nauki ze względu na rychłą przeprowadzkę do jednego z hiszpańskim miast, a wiem, że takich osób jest wcale niemało. Łączy nas wszystkim zatem jedno – język hiszpański i to właśnie jemu poświęcę dzisiejszy artykuł. O czym opowiem tym razem? Podzielę się kilkoma znakomitymi ciekawostkami na temat owego języka, które mam nadzieję, spodobają się członkom każdej ze wspomnianych grup. 

Język hiszpański potrafi zaskakiwać, zachwycać, a nawet zmęczyć (przeklęte subjuntivo!). Na blogu staram się zgłębiać jego tajemnice dzieląc się z Wami językiem, który przyda się Wam przede wszystkim w codziennym życiu, a którego zapewne nie nauczycie się na kursie. Jak bowiem porozumiewać się z tubylcem bez znajomości hiszpańskiego slangu? Jak rozkochać w sobie Latynosa, gdy w głowie brak miłosnych, językowych wskazówek? Jak wytłumaczyć mu, że coś jest proste jak bułka z masłem nie znając odpowiedniego, hiszpańskiego idiomu? I na koniec, jak porozumieć się z ekstrawertycznym Hiszpanem, gdy okazuje się, iż używa on słów, które istnieją jedynie w jego ojczystym języku? Dzisiaj także chciałabym podzielić się z Wami nietypowi zwrotami, o których istnieniu być może nie mieliście pojęcia, a uwierzcie, iż nie raz usłyszycie je na ulicach Hiszpanii. Leche, czyli mleko. Co ma Hiszpania do mleka? Co ma wspólnego język hiszpańskim z mlekiem!? Zadaję sobie dokładnie to samo pytanie, odkąd poznałam umiłowanie językowe Hiszpanów do tego słowa, które w zależności od użycia może mieć mnóstwo różnych znaczeń. Skupcie się i zanotujcie osiem zwrotów ze słowem leche (mleko), które padają z ust naszych ukochanych Hiszpanów.

Przyjaciele i rodzina często pytają, co czuję, gdy myślę o tym, że teoretycznie już do końca życia będę porozumiewała się w obcym języku. Bo nawet, jeśli w przyszłości wyprowadzilibyśmy się do Polski, nawet, jeśli Alberto zaskoczyłby wszystkich i nauczył się biegle języka polskiego, już do końca naszych dni w domu rozmawiać będziemy po hiszpańsku, bo zwyczajnie do tego przywykliśmy. Niektórzy proszą także, abym podzieliła się doświadczeniem, jakim jest wielojęzyczność w codziennym życiu, w końcu niejeden emigrant może przyznać, iż znajomość kilku, czy nawet jednego obcego języka może nieźle namieszać czasami w głowie. Zachęcona prośbami oraz historiami, która przydarzają mi się niemalże każdego dnia, postanowiłam napisać o tym, jak żyje się, kolokwialnie ujmując, w dwóch czy nawet trzech językach, a zacznę krótko, że nie jest to łatwe.