Podczas emigracji doświadczamy całej gamy uczuć. Wiele z nich to zupełnie nowe dla nas emocje, z którymi nie raz nie potrafimy sobie poradzić. Emigracja to także mnóstwo doświadczeń, których nie bylibyśmy w stanie przeżyć nigdzie indziej. Emigranci borykają się z wieloma problemami, troskami, myślami i wątpliwościami. Często wydaje im się, że są w tym zupełnie sami, że nikt nie jest w stanie ich zrozumieć, że coś jest z nimi nie tak. Dziś przychodzę, aby uświadomić Wam, że nie jesteście sami. Zainspirowana tekstem MumMe skierowanym do matek, stworzyłam własną wersję, dla nas, emigrantów.

Lipiec 2007 roku. Mam niespełna 16 lat. Wsiadam do samolotu nieco zestresowana. To mój pierwszy lot w życiu, a 11 lat temu była to nie lada przygoda, zwłaszcza dla osób mieszkających w 40-tysięcznym mieście, skąd do najbliższego lotniska ponad 3 godziny drogi. Słyszę głos mężczyzny zwracającego się do pasażerów po hiszpańsku, z którego wyłapuję jedynie nazwę naszej destynacji – Bilbao. Uff, za chwilę jednak odzywają się po angielsku, czuję się bezpieczniej. Słyszałam, że przy starcie i lądowaniu zatyka uszy, niektórzy opowiadali, że do takiego stopnia, że aż rozsadza Ci głowę. Mnie nie rozsadziło, ale faktycznie coś tam w tych uszach czułam. Lądujemy o czasie na lotnisku w Bilbao, mieście, które było dla mnie zupełną tajemnicą oraz w kraju, który znałam jedynie z książek, czy telewizji. Wychodzimy na zewnątrz. Słońce, upał, palmy i język, którego kompletnie nie rozumiem. Tak rozpoczęły się moje pierwsze wakacje w Hiszpanii, gdzie jak się później okazało, zrodziła się wielka miłość, która trwa po dziś dzień. Miłość do Hiszpanii.

Wracając z zagranicznego urlopu na wstępie napotykamy jedno, bardzo znane pytanie: i jak było? Oprócz opowieści o przepięknych budowlach, zapierających dech w piersiach zabytkach, cudownej naturze oraz paru zabawnych anegdot, lubimy dzielić się aspektami, które w danym miejscu nas zaskoczyły i zdziwiły. Również ja słyszę pytania odnoszące się do różnic w życiu w Barcelonie i w Polsce, których notabene jest całkiem sporo. Zagłębiając się w historie o stolicy Katalonii ciężko nie wspomnieć o kilku faktach, które przypisać moglibyśmy tylko jej. Wiecie, gdy na talerzu widzisz pierogi, wiesz, że jesteś w Polsce. Gdy dwóch panów wita się pocałunkiem w policzek, zapewne będziesz we Francji. Po czym zatem poznać, że jesteś w Barcelonie? Przekonajcie się sami!