Emigracja wielu osobom kojarzy się z cudowną przygodą, poznaniem nowego świata, zdobyciem unikalnych doświadczeń i stworzeniem wspomnień na całe życie. Emigracja do Hiszpanii to już zupełny raj. Słońce, plaża, palmy i tanie wino. Emigracja oprócz, owszem, bycia niezapomnianym przeżyciem, jest także wyzwaniem. Bo zanim na dobre się zaaklimatyzujesz, poznasz ludzi i oswoisz się z absolutnie nową rzeczywistością, przejść musisz długą i niezawsze łatwą drogę, a niektóre aspekty chyba nigdy się nie zmienią. Życie na obczyźnie to niewiarygodnie praktyczna lekcja, lecz oprócz tych fantastycznych historii, uśmiechu i przepięknych widków za oknem, istnieje jeszcze mnóstwo innych perspektyw, o których nie zawsze głośno się mówi. Pozwól zatem, że ja Ci o nich opowiem.

Pomysł na założenie bloga zrodził się w mojej głowie jeszcze przed wyjazdem do Hiszpanii, zawsze bowiem lubiłam pisać. Zniknął on gdzieś jednak w wirze obowiązków, studiowania i pisania magisterki, ponieważ był to dla mnie priorytet. Jak pamiętacie z poprzedniego wpisu, zaraz po obronie szykowała się ogromna zmiana w moim życiu – przeprowadzka do Hiszpanii. Idea powróciła jednak, gdy zaszłam w ciążę, a zupełnie poważne myśli i przygotowania przyszły wraz z narodzeniem syna. Jak doszło do kulminacyjnego momentu, włączenia komputera i napisania pierwszej notki na blogu? Jakie argumenty i aspekty skłoniły mnie, aby to zrobić? Zacznę od początku.

Podjęcie decyzji o emigracji nie było łatwym zadaniem. Zdawałam sobie sprawę, iż będę musiała stawić czoła wielu nowym wyzwaniom, czy problemom. Hiszpanię znałam jedynie z wyjazdów wakacyjnych oraz wymiany studenckiej, a przecież owe niewiele wspólnego mają z faktycznym, codziennym obcowaniem w danym miejscu. Mimo różnic kulturowych, odległości i bądź, co bądź wielu obaw, postanowiłam podjąć ryzyko. Jak dziś żyje mi się w Barcelonie? Inaczej. I to właśnie o tych różnicach opowiem przy okazji dzisiejszego artykułu.

Co kraj, to obyczaj. Powiedzenie znane każdemu z nas, które podczas emigracji nabiera jeszcze większego znaczenia, ponieważ zdajemy sobie sprawę, jak bardzo jest trafne. Zgłębiając kulturę Hiszpanii, poznając jej zwyczaje i tradycje, nie raz otwierałam ze zdumienia oczy zastanawiając się nad sensem niektórych nawyków, czy obyczajów. Działa to jednak również w drugą stronę. Alberto do dziś zaskakują niektóre z naszych polskich przyzwyczajeń, które przeciętnemu Hiszpanowi wydadzą się zwyczajnie… dziwne. Dlatego przygotowałam krótki tekst, w którym opowiem Wam o normach i rytuałach, które dla obcokrajowca, w tym przypadku Polaka, są zupełną abstrakcją. Zerknijcie na zestawienie codziennych czynności przeciętnego Hiszpana oraz przede wszystkim aspektów tego kraju, które nam, Polakom wydają się co najmniej kuriozalne i obce.