Wraz z nadejściem wiosny przychodzi Wielkanoc, jedno z najbardziej autentycznych, emocjonalnych i historycznych świąt w Hiszpanii. Semana Santa, czyli Święty Tydzień, kiedy to ulice zdecydowanej większości miast i wsi stają się sceną dla religijnych ekspozycji, w których przenikają się smutek i medytacja upamiętniająca śmierć Chrystusa. Muzyka, sztuka, kolory, pochody i magia uroczystych procesji, w których udział biorą tłumy ludzi – tego można spodziewać się podczas okresu około wielkanocnego w Hiszpanii.
Pewnie nie raz zastanawiałeś się, jaką opinię na temat Polaków mają obcokrajowcy. Istnieje mnóstwo stereotypów na temat chyba każdej nacji, niektóre trafne, inne mniej prawdziwe. Czasami okazuje się, że nasze oczekiwania względem mieszkańców innych krajów po poznaniu ich bliżej, są tak odmienne od tego, jacy są oni naprawdę. W dzisiejszym poście chciałabym przedstawić Wam sposób, w jaki postrzegają nas Hiszpanie oraz przybliżyć to, co wiedzą na temat Polski.
JACY SĄ POLACY?
Najpierw przejdę do Hiszpanów, którzy w Polsce nigdy nie byli, a ich opinia oparta jest jedynie na własnej intuicji. Zacznę od tego, że wszyscy zgodnie wyrazili chęć odwiedzenia Polski w przyszłości. Polak kojarzy im się z osobą dość mało otwartą, poważną, surową i sztywną. Choć zdarzyli się i tacy, którzy określali nas jako przede wszystkim wykształconych, pracowitych i spokojnych. Cechy, które wymieniłam jako pierwsze, jakoś nie zaskakują mnie wypowiadane z ust Hiszpana. Nie raz już spotkałam się z stereotypową opinią na temat Polaka pesymisty.
Osoby, które miały do czynienia z Polakami, odwiedziły Polskę, ich znajomi to Polacy, czy po prostu z nimi pracują, przejawiają już bardzo inną postawę. Nazywają nas dobrymi i miłymi osobami skorymi do pomocy. Tutaj również zwrócono uwagę na wysokie wykształcenie, dobre wychowanie oraz pracowitość Polaków. Generalnie w oczach Hiszpanów uchodzimy za spokojnych, aczkolwiek fajnych i rozrywkowych ludzi, choć niestety zimnych i poważnych, którzy mało się uśmiechają. Jedna z osób stwierdziła, że wszyscy Polacy, których poznała byli pesymistycznie nastawieni do życia. Mówią o nas, że szanujemy tradycje i jesteśmy dumni z naszej historii, czego nie ukrywamy. Na pocieszenie dodam, że spora ilość Hiszpanów płci męskiej zgodnie stwierdziła, że Polki są pięknymi kobietami. Ich blond włosy i niebieskie oczy przyciągają ogromną uwagę. Rozbawiła mnie jedna z odpowiedzi, w której pewien Hiszpan zauważył, że niektórzy mężczyźni z Polski wyglądają na niegrzecznych, z którymi lepiej nie zadzierać. Kończąc powiem, że ogólna opinia Hiszpanów na temat Polaków jest wciąż jednak bardziej pozytywna, niż negatywna i według nich jesteśmy po prostu dobrymi ludźmi.
Z CZYM KOJARZY SIĘ IM POLSKA?
Chyba nikogo nie zaskoczy, kiedy powiem, że najczęstszym słowem, które przychodziło im do głowy słysząc – Polska, była II Wojna Światowa. Ogólnie Polska kojarzy im się z Hitlerem, Stalinem, obozami koncentracyjnymi i nazistami. Może wydać się to odrobinę przygnębiające, choć z drugiej strony napawające dumą. Polska zostawiła duży ślad na kartach historii i miło jest słyszeć, że inne kraje również znają nasze dzieje. Polska to dla nich również oczywiście Jan Paweł II, Lech Wałęsa i Solidarność. Z mniej historycznych spraw każdy myśląc o Polsce mówi jedno – zimno. Nie jest to Grenlandia, ale Hiszpanie wiedzą, że w lutym w Polsce można porządnie zmarznąć. Parę osób na pytanie o pierwsze skojarzenie odpowiedziało ziemniaki. Pewnie ze względu na dużą ilość gotowanych kartofli, które spożywa się w Polsce do prawie każdego obiadu.
CO PODOBA IM SIĘ W POLSCE?
Zapytałam Hiszpanów, którzy odwiedzili Polskę, czy też mieszkają tam na stałe, co najbardziej lubią w naszym kraju. Wielu z nich ku mojemu zaskoczeniu odpowiedziało, iż uwielbia tak bardzo różne od siebie cztery pory roku. Złocista, polska jesień pełna kolorowych liści, biała zima, zielona wiosna i ciepłe, ale nie nazbyt gorące lato. Jako zaletę podano również komunikację miejską – szybką i dobrze zorganizowaną (dobrze zorganizowana owszem, ale czy szybka? :D). Dodatkowo zwrócono również uwagę na rynek pracy, który oferuje znacznie więcej zatrudnienia niż ten hiszpański oraz wysoki poziom języka angielskiego przede wszystkim wśród młodych ludzi. Oczywiście podoba im się to, że Polska jest niedroga, choć twierdzić tak mogą jedynie ci, którzy zarabiają w euro, a wydają w złotówkach. I na sam koniec coś, co chyba nikogo nie zaskoczy – Hiszpanom podobają się Polki. Tak bardzo różne od ciemnookich i opalonych Hiszpanek. Niebieskooką blondynkę będą traktować niemalże jak boginię.
CZEGO NIE LUBIĄ W POLSCE?
Nie mogło obyć się również bez tej części, w której mogą sobie trochę ponarzekać. Zimno, zimno, zimno. Nie przepadają za 15 stopniowym mrozem, czy jesienną pluchą i błotem. Uważają też, że język polski nie należy do najpiękniejszych, a już na pewno nie łatwych. Za wadę podają również zbyt duży wpływ kościoła na sprawy państwa oraz ogólny „ultrakatolicyzm”. Są też tacy, którym przeszkadza spora ilość alkoholu spożywana przez Polaków oraz ich zachowanie zaraz po wypiciu, które określono jako agresywne. Ktoś narzekał, że jeździmy, jak wariaci, choć ja skłaniałabym się raczej ku takiej opinii odnoście hiszpańskich kierowców, którzy nie mają w zwyczaju używać np. kierunkowskazów.
MIEJSCA W POLSCE
Byłam bardzo pozytywnie zaskoczona, gdy okazało się, że Hiszpanie, którzy Polski nigdy nie odwiedzili, byli w stanie wymienić sporo polskich miast – Warszawa, Kraków, Poznań, Gdańsk, Gdynia, Zakopane. Dodatkowo prawie każdy wspominał Auschwitz, a kilkoro widziało Kopalnie Soli. Żeby tylko tak nie słodzić dodam, że są i tacy, którzy nie wiedzą, że w Polsce mamy np. morze 😉
JEDZENIE
Osoby, które próbowały kuchni polskiej wyrażały o niej pozytywne opinie. Pierogi, bigos, kotlet schabowy, żurek, gulasz. Twierdzono, że w Polsce je się naprawdę dużo mięsa i niestety do posiłków nie podaje się tak, jak w Hiszpanii chleba. Ci, którzy nie mieli okazji zasmakować polskich przysmaków, nie mieli właściwie pojęcia, czym charakteryzuje się polska gastronomia.
Informacje zamieszczone w tym poście zdobyłam dzięki przeprowadzonym na własną rękę badaniom. Uogólniłam odpowiedzi i złożyłam je w spójną całość tak, aby nakreślić Wam wizję Polski i Polaków jaką mają Hiszpanie. Czy odpowiedzi Was zaskoczyły? Ja przyznaję, że spodziewałam się mniej więcej takich opinii, a na pewno nie zdziwił mnie fakt, że kojarzy się nas z Hitlerem i II Wojną Światową. O tym, że Polki są uważane za piękne również słyszałam i niestety spodziewałam się słów zimny i poważny w opisie typowego Polaka. Tak bowiem mówią o nas stereotypy. Na szczęście tak wielu Hiszpanów po bliższym poznaniu zdaje sobie sprawę, że jesteśmy otwartym narodem i również potrafimy się bawić, śmiać i żartować.
A Wy jakie opinie na temat Polaków i Polski słyszeliście dotychczas?
Czas czytania5 min
Uwielbiam Hiszpanię, uwielbiam Barcelonę. Gdy pierwszy raz miałam okazję odwiedzić tej słoneczny kraj, zamarzyłam o tym, żeby kiedyś w nim zamieszkać. Kiedy zobaczyłam Barcelonę, wiedziałam, że to właśnie tutaj chciałabym prowadzić kiedyś moje życie. Marzenie się spełniło.
Sposób życia, jaki prowadzą Hiszpanie jest specyficzny, inny od polskiego. Mnie udało się wpasować w barcelońskie klimaty i generalnie lubię ich kulturę, styl i mentalność. Urodziłam i wychowałam się jednak w Polsce, więc po tylu latach spędzonych w ojczyźnie naturalnym jest, że istnieją aspekty, za którymi tęsknię będąc tu w Barcelonie. Dziś chciałabym podzielić się z Wami moimi tęsknotami i nie mam tu na myśli spraw oczywistych takich, jak brak rodziny i przyjaciół. Ciężko byłoby bowiem nie tęsknić za bliskimi, których zamiast widzieć, jak dawniej, kilka razy w tygodniu, masz okazję zobaczyć raz na kilka miesięcy, nie licząc „spotkań” na skype.
Przedstawiam Wam listę spraw i rzeczy, których brakuje mi w Barcelonie.
JEDZENIE
Nie popiszę się tu kreatywnością i tak, jak chyba większości Polaków na obczyźnie brakuje mi polskich przysmaków. Tak, jak istnieje wiele potraw, których mimo, iż nie zamówię w hiszpańskim barze, a które mogę przynajmniej przygotować sama – pierogi, bigos, schabowy, tak niestety jest też mnóstwo polskich produktów, których w barcelońskim supermarkecie nie dostaniemy – polskie kiełbasy, wędliny, pieczywo, a nawet zwykła śmietana! Alkohol – ja akurat smakoszem piwa ani wódki nie jestem, ale wiem, że wiele Polaków nie przepada za smakiem hiszpańskich trunków i tęskni za prawdziwym Tyskim, Lechem czy Żubrówką.
BIUROKRACJA
Żyjąc w Polsce zdarzyło mi się narzekać na polskie urzędy i niezorganizowanie pracowników. Wszystko chciało załatwić się na już, a okazywało się, że jedna sprawa wymaga tygodni analizowania. Dopiero będąc w Hiszpanii przekonałam się, czym jest prawdziwy brak kompetencji oraz organizacji. Jeśli liczysz na to, że załatwisz ważną sprawę na pierwszym spotkaniu, srogo się rozczarujesz. W Polsce może i rozwlekało się to czasami w czasie, ale urzędnicy zdawali się przynajmniej wiedzieć, na czym polegała ich praca. Tutaj zanim znajdę się w odpowiednim biurze, najpierw trzy razy wyślą mnie do innego miejsca. Tęsknię więc za zorganizowaniem, zdeterminowaniem i kompetencją danych osób.
SJESTA I GODZINY PRACY
Chyba nigdy nie przyzwyczaję się do hiszpańskiej sjesty. I nie mówię tu o drzemce, bo to spotyka się już coraz rzadziej, a o okresie trzech godzin między 14 a 17, kiedy prawie wszystkie sklepy w dzielnicy są zamknięte. Jest to dla mnie uciążliwe, ponieważ godzina 14 -15 to najlepszy dla mnie okres na spacer. Mamy z Alexem mniej więcej ustalone pory dnia i po porannej drzemce małego, ogarnięciu mieszkania i zjedzeniu posiłku, najchętniej wychodzimy na powietrze. Spacer, spacerem, ale czasami jest kilka spraw do załatwienia, czy zwyczajnie chciałoby się zajrzeć do jakiegoś sklepu. Do tego większość urzędów i banków zamykanych jest o godzinie 14. Przywykłam do polskich godzin pracy, bez żadnej przerwy w trakcie i takie zorganizowanie najbardziej mi odpowiada. Ale cóż, przyjdzie mi chyba po prostu się z tym pogodzić i inaczej organizować dzień.
PUNKTUALNOŚĆ
Ten, kto żyje w Hiszpanii i obcuje z Hiszpanami wie, że nie należą oni do punktualnych osób. Na umówione spotkania lepiej z założenia przybyć przynajmniej 15 minut później, aby zaoszczędzić sobie nerwów. W zeszłą niedzielę zostaliśmy zaproszeni na urodzinowy obiad przyjaciela Alberto. Miał on odbyć się o godzinie 15, na co mój partner w dzień wyjścia mówi do mnie – Nie spiesz się. Nic się nie stanie, jak dotrzemy na 15.30, bo i tak będziemy pewnie jednymi z pierwszych. Oczywiście się nie mylił. Sama może nie należę do przesadnie punktualnych osób, które pojawiają się z 15 minutowym wyprzedzeniem, a później narzekają i tak, jak 5 minut można wybaczyć, tak 30 zaczyna już drażnić. Zwłaszcza, jeśli w grę wchodzą spotkania nazwijmy je – oficjalne, jak np. zdarzyło mi się w przypadku oglądania mieszkań z przedstawicielem agencji. A wszyscy rodzice małych dzieci wiedzą, że te 20 minut więcej z maluchem, może dużo zmienić.
POLSKIE TRADYCJE
To prawda, że dla chcącego nic trudnego i w miarę możliwości można odwzorować polskie święta i ich zwyczaje. Inaczej jednak spędza się Boże Narodzenie w ciepłej Barcelonie, a w pokrytej śniegiem Polsce – jak za czasów dzieciństwa. Prezenty wręcza się dzieciom na Trzech Króli, a choinki nie spotkasz w każdym domu. W Wielkanoc nie poświęcisz koszyczka i nie stukasz się jajkiem. O ile to Ty decydujesz, jak spędzisz święta, o tyle możesz w pewien sposób poczuć ich magię. Gorzej, gdy jesteś w mniejszości i dostosowujesz się do reszty. Oczywiście jestem otwarta na nowości i bardzo chętnie poznaję tradycje i zwyczaje hiszpańskie i katalońskie, ale czasami tęskno do tych typowo polskich.
ZNIŻKI I PROMOCJE
Wyda się Wam to może dość zabawne, ale przyzwyczajona jestem, że jako studentka/uczennica na wszystko w Polsce miałam zniżki. Od transportu publicznego, poprzez dyskoteki, aż do kina. W Barcelonie studenci nie mają takich zniżek. W Warszawie roiło się od promocji „studenci o połowę taniej”, „z legitymacją studencką 50% mniej”. Teraz nie jestem już studentką, ale ucząc się w Barcelonie brakowało mi tych upustów. Dzieci do kilku lat, owszem, płacą mniej, ale chyba nigdy nie spotkałam się z konkretną promocją skierowaną do barcelońskich studentów. Jesteś dorosły – płacisz normalną cenę. Mój Alberto był bardzo zaskoczony (pozytywnie), kiedy w Polsce co rusz napotykał rabaty studenckie.
To pierwsze z aspektów, które przychodzą mi do głowy, gdy ktoś pyta, za czym tęsknię. Nie jest to sentymentalny post, w którym narzekam na życie w Barcelonie i opisuję o tym, jak bardzo tęsknię za Polską. Nie ma on na celu w żadnym wypadku krytyki bytowania w Hiszpanii, a wskazania kilku różnic. Nie żałuję bowiem decyzji o przeprowadzce i jest mi tu naprawdę dobrze. Ale nie zabrania mi się tęsknoty za polską krakowską, żurkiem czy atmosferą związaną z przygotowaniami do Świąt Bożego Narodzenia.
A Wy, za czym najbardziej tęsknicie? Czego brakuje Wam zagranicą? Co byście zmienili? Jestem ciekawa Waszych opinii.
Czas czytania5 min
