Wiecie, jaka była moja największa obawa, jeśli chodzi o moje hiszpańsko-polskie dziecko? No, dobra, jedna z miliona obaw. Bałam się, że Alex nie będzie chciał mówić po polsku. Bałam się, że żyjąc w Hiszpanii i posługując się jednak częściej hiszpańskim, to właśnie ten język wybierze. Bałam się, że do biegłego opanowania języka polskiego nie wystarczy mama, która codziennie do niego mówi, czyta mu książki, puszcza słuchowiska radiowe. Kiedy syn miał dwa lata, w przedszkolu zasugerowali logopedę, ponieważ Alex nie rozmawiał. Ograniczał się do komunikatów niezbędnych, jak “siusiu”, “kupa”, “tak” lub “nie”. Tak mi nagadali, że im uwierzyłam i zaczęłam się martwić, więc wydałam pieniądze na logopedę (przedszkolnego, oczywiście – dopiero później zdałam sobie sprawę, dlaczego tak nalegali).

O róznicach kulturowych pisałam już nie raz. Związek z obcokrajowcem to czasami niezłe wyzwanie. Zarówno dla mnie, jak i dla niego. Nieporozumienia, czy rozbieżność tradycji i obyczajów to wręcz codzienność. Dlatego często powtarzam, że relacja z osobą pochodzącą z innego kraju to przede wszystkim kompromis i to właśnie chyba tego najbardziej nauczyłam się przy Alberto. Bo to te właśnie niezgodności często prowadzić mogą do konfliktów. Ale oprócz sporów, taka codzienność to naprawdę sporo śmiechu. Sytuacje, czy zwyczaje dla nas zupełnie naturalne, dla innej osoby wydać się mogą czymś oderwanym od rzeczywistości. Przecież my, jako Polacy nie zastanawiamy się, dlaczego mówimy “psia krew”, dlaczego wierzymy w przesąd niesiadania na rogu stołu i dajemy sobie aż trzy buziaki przy oficjalnych przywitaniach. O tym, jak Alberto postrzega Polskę oraz to, co w niej lubi, a co go zaskakuje, także już pisałam. Ostatnia, świąteczna wizyta w Polsce przyniosła pomysł na jeszcze jeden artykuł w tym stylu. Obserwując codzienność Hiszpana w polskim domu, naprawdę nieźle się czasami uśmiałam. Zwłaszcza widząc jego miny lub słysząc jego wypowiadane pod nosem komentarze. Pozwólcie, że spróbuję Wam ową, dwutygodniową codzienność mojego Alberto pokrótce przedstawić. 

La casa de papel – Dom z papieru to serial hiszpańskiej produkcji, który przez ostatnie dwa lata podbił serca widzów całego świata. O ogromnym sukcesie świadczyć może fakt, że początkowo powstać miały jedynie dwa sezony serialu, jako że drugi sezon kończył całą ideę serii. W lipcu bieżącego roku swą premierę miał trzeci sezon, a parę dni temu w Internecie ukazały się informacje o ukończenia zdjęć do czwartego! Pozostało nam uzbroić się w cierpliwość – ja trzecią część obejrzałam w trzy dni! Jak przetrwać ten okres pustki? Nieznana jest nam bowiem nawet data premiery najnowszego rozdziału historii najpopularniejszych rabusiów w Hiszpanii. Mam zatem nadzieję, że dzisiejszy artykuł poprawi Wam trochę humor i pozwoli na nowo poczuć adrenalinę i emocje, które odczuwaliśmy wszyscy podczas seansu. Czego nie wiecie jeszcze o La casa de papel? Przekonajmy się!

Wakacyjna podróż samochodem na Półwysep Iberyjski to świetny pomysł. Droga do Hiszpanii ma wiele walorów turystycznych, a samo późniejsze poruszanie się w tamtym rejonie ułatwia
zwiedzanie. Choć jazda po tym słonecznym kraju nie jest trudna, to są rzeczy, o których musisz
pamiętać!