Na blogu piszę o życiu w Hiszpanii, o tradycjach, kulturze i mieszkańcach Barcelony. Nie miałabym jednak okazji opowiadać Wam o swoich doświadczeniach, gdybym kilka lat temu nie zdecydowała się na emigrację do tego kraju. Na blogu zatem przeplatają się dwa tematy, które niezaprzeczalnie łączą się ze sobą – codzienność w Barcelonie oraz emigracja sama w sobie. Artykuły dotyczące emigracji mają zazwyczaj pozytywny wydźwięk, ponieważ mnie udało się odnaleźć tutaj szczęście. Wyjazd do Hiszpanii był spełnieniem moich marzeń, o czym często zresztą wspominam. Zdaję sobie jednak sprawę, iż nie każdy podziela mój los, a powodów emigracji jest tyle, ile emigrantów na świecie. Nie wszyscy zatem mają sposobność przyznać, iż przeprowadzka za granicę to zrealizowanie najskrytszego pragnienia, a adaptacja w nowym miejscu wydaje się nigdy nie kończyć. Dlatego dzisiejszy artykuł dedykuję wszystkim osobom, które męczą się na obczyźnie, nie czują się spełnione, cierpią i tęsknią za dawnym życiem. Spróbuję przedstawić Wam mój osobisty sposób na szczęście, który być może odrobinę Wam pomoże. 

Podczas emigracji doświadczamy całej gamy uczuć. Wiele z nich to zupełnie nowe dla nas emocje, z którymi nie raz nie potrafimy sobie poradzić. Emigracja to także mnóstwo doświadczeń, których nie bylibyśmy w stanie przeżyć nigdzie indziej. Emigranci borykają się z wieloma problemami, troskami, myślami i wątpliwościami. Często wydaje im się, że są w tym zupełnie sami, że nikt nie jest w stanie ich zrozumieć, że coś jest z nimi nie tak. Dziś przychodzę, aby uświadomić Wam, że nie jesteście sami. Zainspirowana tekstem MumMe skierowanym do matek, stworzyłam własną wersję, dla nas, emigrantów.

Zazwyczaj na blogu opowiadam Wam o Barcelonie, w końcu to mój obecny dom. Dziś jednak chciałabym przenieść Was nieco dalej, na północ. Katalonia bowiem to nie tylko Barcelona. Ba, powiedziałabym wręcz, że Barcelona to jedynie jej niewielka część, od której można zacząć poznawać ten region. Costa Brava, o którą często pytacie, którą sami odwiedzacie i o której chcecie wiedzieć więcej, to dopiero marzenie. Pozwólcie, że otworzę dla Was drzwi do moich wspomnień, bowiem te zawsze wywołują uśmiech na mej twarzy.

Pomysł na założenie bloga zrodził się w mojej głowie jeszcze przed wyjazdem do Hiszpanii, zawsze bowiem lubiłam pisać. Zniknął on gdzieś jednak w wirze obowiązków, studiowania i pisania magisterki, ponieważ był to dla mnie priorytet. Jak pamiętacie z poprzedniego wpisu, zaraz po obronie szykowała się ogromna zmiana w moim życiu – przeprowadzka do Hiszpanii. Idea powróciła jednak, gdy zaszłam w ciążę, a zupełnie poważne myśli i przygotowania przyszły wraz z narodzeniem syna. Jak doszło do kulminacyjnego momentu, włączenia komputera i napisania pierwszej notki na blogu? Jakie argumenty i aspekty skłoniły mnie, aby to zrobić? Zacznę od początku.