Podczas emigracji doświadczamy całej gamy uczuć. Wiele z nich to zupełnie nowe dla nas emocje, z którymi nie raz nie potrafimy sobie poradzić. Emigracja to także mnóstwo doświadczeń, których nie bylibyśmy w stanie przeżyć nigdzie indziej. Emigranci borykają się z wieloma problemami, troskami, myślami i wątpliwościami. Często wydaje im się, że są w tym zupełnie sami, że nikt nie jest w stanie ich zrozumieć, że coś jest z nimi nie tak. Dziś przychodzę, aby uświadomić Wam, że nie jesteście sami. Zainspirowana tekstem MumMe skierowanym do matek, stworzyłam własną wersję, dla nas, emigrantów.

Emigracja wielu osobom kojarzy się z cudowną przygodą, poznaniem nowego świata, zdobyciem unikalnych doświadczeń i stworzeniem wspomnień na całe życie. Emigracja do Hiszpanii to już zupełny raj. Słońce, plaża, palmy i tanie wino. Emigracja oprócz, owszem, bycia niezapomnianym przeżyciem, jest także wyzwaniem. Bo zanim na dobre się zaaklimatyzujesz, poznasz ludzi i oswoisz się z absolutnie nową rzeczywistością, przejść musisz długą i niezawsze łatwą drogę, a niektóre aspekty chyba nigdy się nie zmienią. Życie na obczyźnie to niewiarygodnie praktyczna lekcja, lecz oprócz tych fantastycznych historii, uśmiechu i przepięknych widków za oknem, istnieje jeszcze mnóstwo innych perspektyw, o których nie zawsze głośno się mówi. Pozwól zatem, że ja Ci o nich opowiem.

Lipiec 2007 roku. Mam niespełna 16 lat. Wsiadam do samolotu nieco zestresowana. To mój pierwszy lot w życiu, a 11 lat temu była to nie lada przygoda, zwłaszcza dla osób mieszkających w 40-tysięcznym mieście, skąd do najbliższego lotniska ponad 3 godziny drogi. Słyszę głos mężczyzny zwracającego się do pasażerów po hiszpańsku, z którego wyłapuję jedynie nazwę naszej destynacji – Bilbao. Uff, za chwilę jednak odzywają się po angielsku, czuję się bezpieczniej. Słyszałam, że przy starcie i lądowaniu zatyka uszy, niektórzy opowiadali, że do takiego stopnia, że aż rozsadza Ci głowę. Mnie nie rozsadziło, ale faktycznie coś tam w tych uszach czułam. Lądujemy o czasie na lotnisku w Bilbao, mieście, które było dla mnie zupełną tajemnicą oraz w kraju, który znałam jedynie z książek, czy telewizji. Wychodzimy na zewnątrz. Słońce, upał, palmy i język, którego kompletnie nie rozumiem. Tak rozpoczęły się moje pierwsze wakacje w Hiszpanii, gdzie jak się później okazało, zrodziła się wielka miłość, która trwa po dziś dzień. Miłość do Hiszpanii.

Mój synek ma 2 lata i nie mówi. Jest to dziecko niezmiernie ekspresywne, więc wyraża swoje emocje w bardzo otwarty sposób, a z porozumiewaniem się ze światem radzi sobie dzięki własnym metodom. Potrafi wymówić zaledwie kilka słów takich, jak np. mía, mama, ja, nie, czy caí (od caer – upaść), ale nie jest w stanie tworzyć jeszcze pełnych zdań. Dużo za to rozumie i ku mej radości, we wszystkich trzech językach: polskim, hiszpańskim i katalońskim. Czuję jednak, że momentami sam walczy z niemocą pełnego zrozumienia się z rodzicami, co okazuje złością i frustracją. Jeśli chodzi o samą późną mowę, nie martwię się, ponieważ zarówno lekarz, jak i pedagodzy zapewniają, że wśród dzieci wielojęzycznych jest to rzecz zupełnie naturalna. Nie oznacza to jednak, iż nie próbuję w pewien sposób pomóc dziecku, przyspieszyć fazę rozwoju mowy oraz stosować domowe narzędzia wspomagające. Dlatego w dzisiejszym artykule podzielę się z Wami taktykami, które wcielam w życie w naszym rodzinnym domu, a które mają na celu prawidłowy i ułatwiony rozwój mowy u mojego dwulatka. Są to rozwiązania, które nie wymagają nadzwyczajnego wysiłku, nakładu czasu i wyjątkowych narzędzi. Jestem w końcu mamą, więc wiem, że z tym nie zawsze łatwo. 😊