Podczas emigracji doświadczamy całej gamy uczuć. Wiele z nich to zupełnie nowe dla nas emocje, z którymi nie raz nie potrafimy sobie poradzić. Emigracja to także mnóstwo doświadczeń, których nie bylibyśmy w stanie przeżyć nigdzie indziej. Emigranci borykają się z wieloma problemami, troskami, myślami i wątpliwościami. Często wydaje im się, że są w tym zupełnie sami, że nikt nie jest w stanie ich zrozumieć, że coś jest z nimi nie tak. Dziś przychodzę, aby uświadomić Wam, że nie jesteście sami. Zainspirowana tekstem MumMe skierowanym do matek, stworzyłam własną wersję, dla nas, emigrantów.

Pomysł na założenie bloga zrodził się w mojej głowie jeszcze przed wyjazdem do Hiszpanii, zawsze bowiem lubiłam pisać. Zniknął on gdzieś jednak w wirze obowiązków, studiowania i pisania magisterki, ponieważ był to dla mnie priorytet. Jak pamiętacie z poprzedniego wpisu, zaraz po obronie szykowała się ogromna zmiana w moim życiu – przeprowadzka do Hiszpanii. Idea powróciła jednak, gdy zaszłam w ciążę, a zupełnie poważne myśli i przygotowania przyszły wraz z narodzeniem syna. Jak doszło do kulminacyjnego momentu, włączenia komputera i napisania pierwszej notki na blogu? Jakie argumenty i aspekty skłoniły mnie, aby to zrobić? Zacznę od początku.

Podjęcie decyzji o emigracji nie było łatwym zadaniem. Zdawałam sobie sprawę, iż będę musiała stawić czoła wielu nowym wyzwaniom, czy problemom. Hiszpanię znałam jedynie z wyjazdów wakacyjnych oraz wymiany studenckiej, a przecież owe niewiele wspólnego mają z faktycznym, codziennym obcowaniem w danym miejscu. Mimo różnic kulturowych, odległości i bądź, co bądź wielu obaw, postanowiłam podjąć ryzyko. Jak dziś żyje mi się w Barcelonie? Inaczej. I to właśnie o tych różnicach opowiem przy okazji dzisiejszego artykułu.

Lipiec 2007 roku. Mam niespełna 16 lat. Wsiadam do samolotu nieco zestresowana. To mój pierwszy lot w życiu, a 11 lat temu była to nie lada przygoda, zwłaszcza dla osób mieszkających w 40-tysięcznym mieście, skąd do najbliższego lotniska ponad 3 godziny drogi. Słyszę głos mężczyzny zwracającego się do pasażerów po hiszpańsku, z którego wyłapuję jedynie nazwę naszej destynacji – Bilbao. Uff, za chwilę jednak odzywają się po angielsku, czuję się bezpieczniej. Słyszałam, że przy starcie i lądowaniu zatyka uszy, niektórzy opowiadali, że do takiego stopnia, że aż rozsadza Ci głowę. Mnie nie rozsadziło, ale faktycznie coś tam w tych uszach czułam. Lądujemy o czasie na lotnisku w Bilbao, mieście, które było dla mnie zupełną tajemnicą oraz w kraju, który znałam jedynie z książek, czy telewizji. Wychodzimy na zewnątrz. Słońce, upał, palmy i język, którego kompletnie nie rozumiem. Tak rozpoczęły się moje pierwsze wakacje w Hiszpanii, gdzie jak się później okazało, zrodziła się wielka miłość, która trwa po dziś dzień. Miłość do Hiszpanii.