Lipiec 2007 roku. Mam niespełna 16 lat. Wsiadam do samolotu nieco zestresowana. To mój pierwszy lot w życiu, a 11 lat temu była to nie lada przygoda, zwłaszcza dla osób mieszkających w 40-tysięcznym mieście, skąd do najbliższego lotniska ponad 3 godziny drogi. Słyszę głos mężczyzny zwracającego się do pasażerów po hiszpańsku, z którego wyłapuję jedynie nazwę naszej destynacji – Bilbao. Uff, za chwilę jednak odzywają się po angielsku, czuję się bezpieczniej. Słyszałam, że przy starcie i lądowaniu zatyka uszy, niektórzy opowiadali, że do takiego stopnia, że aż rozsadza Ci głowę. Mnie nie rozsadziło, ale faktycznie coś tam w tych uszach czułam. Lądujemy o czasie na lotnisku w Bilbao, mieście, które było dla mnie zupełną tajemnicą oraz w kraju, który znałam jedynie z książek, czy telewizji. Wychodzimy na zewnątrz. Słońce, upał, palmy i język, którego kompletnie nie rozumiem. Tak rozpoczęły się moje pierwsze wakacje w Hiszpanii, gdzie jak się później okazało, zrodziła się wielka miłość, która trwa po dziś dzień. Miłość do Hiszpanii.

Mój synek ma 2 lata i nie mówi. Jest to dziecko niezmiernie ekspresywne, więc wyraża swoje emocje w bardzo otwarty sposób, a z porozumiewaniem się ze światem radzi sobie dzięki własnym metodom. Potrafi wymówić zaledwie kilka słów takich, jak np. mía, mama, ja, nie, czy caí (od caer – upaść), ale nie jest w stanie tworzyć jeszcze pełnych zdań. Dużo za to rozumie i ku mej radości, we wszystkich trzech językach: polskim, hiszpańskim i katalońskim. Czuję jednak, że momentami sam walczy z niemocą pełnego zrozumienia się z rodzicami, co okazuje złością i frustracją. Jeśli chodzi o samą późną mowę, nie martwię się, ponieważ zarówno lekarz, jak i pedagodzy zapewniają, że wśród dzieci wielojęzycznych jest to rzecz zupełnie naturalna. Nie oznacza to jednak, iż nie próbuję w pewien sposób pomóc dziecku, przyspieszyć fazę rozwoju mowy oraz stosować domowe narzędzia wspomagające. Dlatego w dzisiejszym artykule podzielę się z Wami taktykami, które wcielam w życie w naszym rodzinnym domu, a które mają na celu prawidłowy i ułatwiony rozwój mowy u mojego dwulatka. Są to rozwiązania, które nie wymagają nadzwyczajnego wysiłku, nakładu czasu i wyjątkowych narzędzi. Jestem w końcu mamą, więc wiem, że z tym nie zawsze łatwo. 😊

Pochodzenie przesądów, które w mniejszym lub większym stopniu znane są każdemu z nas, sięga setek lat wstecz. Dostęp do wiedzy był przecież bardzo ograniczony, nauka idzie naprzód w zastraszającym tempie, dlatego wieki temu nietrudno było wzbudzić lęk i trwogę w populacji, a zachowaniom, których nie było się w stanie wytłumaczyć w racjonalny sposób, przypisywało się magiczne, przesądne znaczenie. Dziś jednakże, setki lat później, wciąż jeszcze wierzymy, iż czarny kot przynieść nam może pecha, a znalezienie czterolistnej koniczyny przepowiada szczęście. Hiszpania również posiada listę własnych zabobonów. Dzieli ona z nami wiele z nich, np. przechodzenie pod drabiną, stłuczenie lustra, zdmuchnięcie świeczek przy pierwszej próbie, czy rozpoczęcie dnia lewą nogą. Zaskoczyć nas może jednak pokaźną liczbą przesądów typowych tylko dla swego kraju, o których to właśnie chciałam opowiedzieć w dzisiejszym tekście. Nie zapominajcie jednak, iż zabobony mogą dotyczyć zarówno nieszczęścia, jak i pomyślności.

Emigracja to wyzwanie. Emigracja to samodzielność. Emigracja to przygoda. Emigracja to lekcja. Emigracja to tęsknota. Emigracja bywa samotnością.

My, emigranci, musimy stawiać czoła wielu problemom, które obce są osobom niedoświadczającym życia na obczyźnie. Oprócz zwykłych codziennych zmagań borykamy się z aklimatyzowaniem się, akceptacją zupełnie nowych wyzwań, kultury, zwyczajów oraz radzić musimy sobie z tęsknotą za tym, co pozostawione.